من و هاله بچه امان نمی شود 3

و دقیقا چند شب بعد حال هاله به هم خورد و سرش گیج رفت ، فشارش پایین آمد و از حال هم رفت... وقتی آب قندش را خورد کمی نیمخیز شد. چند ثانیه ای به چشم های من خیره شد ، گوشه لبش تکانی خورد و در همان حال چند میلیمتری کمرش هم تکان خورد ، مثل اینکه چیزی بی هوا از پشت به کمرت بخورد... لیوان از دستش افتاد... به سمت دستشویی دوید و در را نیمه باز گذاشت ، تا کمر جلوی آینه دستشویی خود را خم کرد. با یک دست گلوی خود را گرفته بود و دائما سعی می کرد چیزی را بالا بیاورد و با دست دیگر اول شیر آب را سریع باز کرد و بعد به همان تکیه داد... از پشت سر فقط نگاهش می کردم ، ترسیده بودم ، بدن او هم فقط می لرزید. هل شده بودم. وقتی به خودم آمدم که فکر حاملگی به سرم زده بود... فکرش را بکنید من با شرت و زیرپوش ، هاله با لباس خواب و هردو پا به رهنه توی ماشین و ساعت 2 شب جلوی نزدیک ترین بیمارستان... هاله را که بیحال فقط خودش را آویزان کرده بود با دو دست بقل کرده بودم و وسط اورژانس شبانه به پرستاری که با چشمان نیمه خواب به ما دونفر خشکش زده بود می گفتم که او برای اولین بار حامله است... هاله از این وضعیت راضی بود، صورتش به وضوح نشان می داد... خنده ام می گیرد که آن وقت شب به مادرم تلفن کردم که برای من و هاله لباس بیاورد... اما... اما دکتر کشیک فقط برایش یک سرم تجویز کرد و تشخیص اش این بود که یک مسمومیت ساده است... باز هم نمی دانم چرا هیچکداممان از اینکه پای بچه در میان نبود ناراحت نشدیم. برعکس شوخی امان هم گل کرده بود و بی لباسیه هم را مسخره می کردیم ، من دائما گوشزداش می کردم که تا تو باشی دیگر چیز نشسته بخوری ، با لبخند البته می گفتم... اما تا خود صبح دستان هاله گرم نشد. وقتی از بیمارستان بیرون می آمدیم هوا کاملا روشن بود. چند ساعتی هم به خودم مرخصی دادم تا خیالم راحت شود و کنارش دراز کشیدم تا پریدگی رنگ صورتش از بین رفت و بعد رفتم شرکت... به هر حال من و هاله بچه امان نمی شود...ا