به هر حال من وهاله بچه امان نمی شود اما تمام دیوارهای خانه امان پر از عکس های خارجی بچه هایی نیست که از کنار لبخند بی دندانشان ، تف شفاف می چکد. خانه ما حتی اطاق بچه ای ندارد که پر از عروسک های جورواجور باشد ، و بچه ما حالا که به دنیا نمی آید صاحب چندین کالسکه چرخدار و بی چرخ مختلف که هر کدام برای زمانی و مکانی متفاوت است، نیست. بچه ما ، حالا که به دنیا نمی آید دندان دار هم نخواهد شد، پس کلی لثه کش هم ندارد. بچه ما حالا که به دنیا نمی آید، پوشک ده هزارتومنی را به گند نمی کشد و ما می توانیم هر هفته با پولی که برای کثافت کاریهای او خرج نکرده ایم ، چندین بار خوش بگذرانیم. از همه مهمتر بچه ما حالا که به دنیا نمی آید، شب ها هم کسی را بی خواب نمی کند. بچه ما حالا که به دنیا نمی آید پس بزرگ هم نمی شود تا از حرف های من و هاله سر در بیاورد و ما مجبور باشیم آهسته و یا سربسته با هم صحبت کنیم و آخر هم بچه امان همه چیز را بفهمد و در یک جمع ، آبروی مارا با بازگو کردنش ببرد و همه بگویند که...ا
وقتی که با هاله برای خوابیدن ، هردویمان درتاریکی چراغ خاموش اطاق خوابمان به سقف نگاه می کنیم و با هم حرف می زنیم، به این نتیجه هم می رسیم که آنچنان بد هم نیست حالا که بچه امان دلش نمی خواهد به دنیا بیاید و این تنها نتیجه ای است که به زبان می آوریم... بعد هاله سرش را که روی بازوی من است به سمتم می چرخواند و بازوی لخت مرا یکبار دیگر می بوسد و چشم هایش را می بندد... به هر حال من و هاله بچه امان نمی شود...ا
